Անահիտ Ղազախեցյան

Վիքիճամբարը, վերջո, ինչ-որ վայր է, որտեղ ես միշտ ուզում եմ վերադառնալ: Իսկ աշխարհում շատ քիչ բաներ կան, որոնց մոտ մենք պատրաստ ենք վերադառնալ:

...Դաթոն ասում է՝ ներսի թիթեռնիկները շատ կարևոր են, ու ես հիշում եմ, որ ճամբարում անցկացրած օրերին ներսումս յոթ միլիոն թիթեռ էի զգում, որոնք հուշերի պես կուտակվում են ու քեզ թողնելու միտք չունեն: Դե, իրականում, դու դա չես էլ ուզում:

Առաջին հոդվածս իտալական ամենասիրածս ֆիլմի՝ «Մի հեռացիր»-ի մասին էր: Հիմա գրում եմ ու անունը խորհրդանշական է հնչում: Համակարգչիս էկրանին կարդում եմ էդ երկու բառը ու գոնե քո դեպքում ասում՝ երբեք:

Դիանայի պատմածներին միշտ սովորական էի վերաբերվում: Ասում էի՝ լավ դե, ճամբար է, էլի: Մտածում էի, որ Վիքիճամբարի առավելությունը կրթական լինելու մեջ է, որ մեզ իրոք պակասում են էդպիսի ճամբարներ, որ դե լավ, բոլոր դեպքերում արժե խմբագրում սովորել: Հետո սկսվեց արածս գործին սիրահարված լինելու շրջանը. ժամերով մտածում էի՝ որ կամրջի մասին գրեմ, սկանդինավյան դիցաբանությունը զարգացնեմ, թե՞ անցնեմ սիրածս երգերին: Արդեն չէի մտածում հոդված գրեմ, որ ճամբարն անցնեմ: Առաջին երկու հոդվածից հետո հասկացա, որ սա իմ փնտրածն է. ազատ հարթակ ու ինքնակրթվելու անսահման հնարավորություն:

Ամեն ինչի հետ մեկտեղ, ինչքան մոտենում էին ամառային Վիքիճամբարի օրերը, էնքան ավելի զգալի էր սկսում ինչ-որ ալիք տարածվել. սիրո, կարոտի, սպասումի, ավելի շատ էի լսում ու տեսնում «Վիքին սեր է» տողերը: Ու հիմա գրելիս հասկանում եմ, որ շատ քիչ բաներ եմ հանդիպել, որ այսքան պարզ ու հստակ բնորոշում ունեն:

Սեր լինելուց բացի, Վիքին նաև ընտանիք է: Առաջին ճամբարի ընթացքում զգագի, որ ինչ-որ կախարդական մթնոլորտ է տիրում, որ տարբեր տեղերից եկածներն աշխարհի չափ մոտ են իրար ու չկան սովորական հակասություններ, կոնֆլիկտներ:

Վիքիճամբարում հանդիպել եմ 12-13 տարեկան երեխեքի, ովքեր Քինգ էին կարդում ու Ֆլոյդ լսում, լատիներեն գիտեին ու մենակ իրենց տեսակով ինձ էնքան էին ոգևորում, որ էլ դու սուս:

Վիքիճամբարը մարդկային սովորական ու անսովոր պատմությունների ժապավեն է, որտեղ կա ամեն ինչ՝ սկսած կարոտից, վերջացրած սպասումով, ու որտեղ ամենաշատը սերն է:

Ճամբարը Մամուլի շենքից շարժվող ավտոբուսներն ու կարոտած գրկախառնություններն են, խմբագրումներն ու ամենահավես մրցակցությունը, երեկոյան երգերն ու խաղերը, ու ավելի շատ՝ մարդիկ:
Վիքիճամբարը տեղ է, ուր ես ինձ մինչև վերջ օգտակար եմ զգում, որովհետև հաստատ մեկը կգտնվի ու կկարդա Կառլի կամրջի, Թոմ Ուեյթսի կամ Սև արևի մասին հոդվածներս:

Ի վերջո, ինչ-որ վայր է, որտեղ ես միշտ ուզում եմ վերադառնալ: Իսկ աշխարհում շատ քիչ բաներ կան, որոնց մոտ մենք պատրաստ ենք վերադառնալ: